Om een ​​Mockingbird-tijdlijn te doden | voorgaan (2024)

A. Dill komt naar Maycomb om de zomer bij zijn tante door te brengen.
B. Dill wordt nieuwsgierig naar het Radley-huis, in het bijzonder Boo Radley. Jem en Scout vertellen verhalen over Boo om hem af te schrikken.
C. Eerste tekenen van vooroordeel tegen negers in Maycomb
D. Jem wordt door Dill uitgedaagd om het huis van Radley aan te raken.

A. 'Mensen noemen me Dill,' zei Dill, worstelend onder het hek door. Dill kwam uit Meridian, Mississippi, bracht de zomer door bij zijn tante, juffrouw Rachel. (blz. 13)

B. De plaats Radley fascineerde Dill. Ondanks onze waarschuwingen en uitleg bracht het hem niet dichterbij dan de lichtmast op de hoek. Daar zou hij staan ​​staren, zich afvragend. (blz. 14)

C. De sheriff had het hart niet om hem samen met negers in de gevangenis te zetten, dus werd Boo opgesloten in de kelder van het gerechtsgebouw. (blz. 17)

d ik. Dill wedde Jem The Grey Ghost tegen Tow Tom Swifts dat Jem geen vader zou krijgen dan de Radley-poort. (blz. 19)
d ii. Jem gooide het hek open en snelde naar de zijkant van het huis, sloeg er met zijn handpalm op en rende langs ons terug, niet wachtend om zijn inval te zien. (blz. 20)

A. Scout gaat voor het eerst naar school
B. Miss Caroline, de lerares van Scout, is gefrustreerd dat Scout al weet hoe ze goed moet lezen.
C. Meer informatie over de Cunninghams
D. Scout wordt gestraft voor het proberen uit te leggen aan Miss Caroline over de Cunninghams.

A. Ik voelde me ellendig zonder hem (Dill) totdat het in me opkwam dat ik over een week naar school zou gaan. Ik heb nog nooit ergens in mijn leven zo naar uitgekeken. (blz. 21)

B. Ze ontdekte dat ik geletterd was en keek me met een lichte afkeer aan. Miss Caroline zei dat ik tegen mijn vader moest zeggen dat hij me niets meer moest leren, dat zou mijn lezen belemmeren. (blz. 23)

C. "Dat geeft niet, mevrouw, na een tijdje leer je alle mensen van het platteland kennen. De Cunninghams hebben nooit iets afgenomen wat ze niet kunnen terugbetalen. Ze hebben nooit iets van niemand afgenomen, ze kunnen goed opschieten met wat ze hebben ." (blz. 26)

D. Juffrouw Caroline pakte haar meetlat, gaf me een half dozijn snelle tikjes en zei toen dat ik in de hoek moest gaan staan. Eindelijk drong het tot de klas door dat Miss Caroline me gegeseld had. (blz. 27-28)

A. Walter Cunningham is uitgenodigd voor de lunch bij Jem en Scout. Scout brengt Walter in verlegenheid als hij siroop over zijn eten goot. Calpurnia vertelt haar over gastvrijheid.
B. Burris Ewell krijgt te horen dat hij naar huis moet gaan nadat Miss Caroline luizen in zijn haar heeft gevonden. Burris zegt dat hij morgen niet terugkomt. Miss Caroline begrijpt het pas als ze over de Ewells wordt verteld. Burris besluit vroeg te vertrekken en maakt haar aan het huilen voordat ze dat doet.
C. Scout is ontevreden over school.
D. Atticus legt Scout uit over de Ewells.

een ik. Jem grijnsde plotseling naar hem. 'Kom mee naar huis om bij ons te eten, Walter,' zei hij. "We zouden blij zijn om je te hebben." (blz. 29)
een ii. Walter schonk met gulle hand stroop over zijn groenten en vlees. Hij zou het waarschijnlijk in zijn melkglas hebben gegoten als ik niet had gevraagd wat hij in godsnaam aan het doen was.
Het zilveren schoteltje kletterde en hij legde snel zijn handen in zijn schoot. Toen boog hij zijn hoofd. (pag. 30)
een iii. 'Die jongen is je gezelschap en als hij het tafelkleed wil opeten, laat je hem dat horen, hoor je?'
"Hij is geen gezelschap Cal, hij is gewoon een Cunningham..."
'Hou je mond! Het maakt niet uit wie ze zijn, iedereen zet een voet in je gezelschap van dit huis.' (pag. 30)

b ik. "Nou Burris," zei juffrouw Caroline, "ik denk dat we je beter de rest van de middag kunnen excuseren. Ik wil dat je naar huis gaat en je haar wast." (blz. 32)
B. ii. De jongen lachte gemeen. 'U stuurt me niet naar huis, mevrouw. Ik sta op het punt te vertrekken.' (blz. 32)
b iii. 'Hij is een van de Ewells, mevrouw. De hele school zit er vol mee. Ze komen elk jaar de eerste dag en gaan dan weer weg.' (blz. 33)
b iv. Veilig buiten bereik riep hij: 'Meld je en verdoemd! Er is geen snotneus slet van een onderwijzeres ooit geboren die me niets kan laten doen! Je laat me nergens heen gaan, juffrouw. onthoud dat gewoon, je laat me nergens heen gaan! Hij wachtte tot hij zeker wist dat ze huilde en schuifelde toen het gebouw uit. (blz. 33-34)

C. Het vooruitzicht om negen maanden niet te lezen en te schrijven deed me denken aan weglopen.
Tegen het einde van de middag waren de meeste van mijn reisplannen voltooid. (blz. 34)

D. Atticus zei dat de Ewells al drie generaties lang de schande van Maycomb waren. Geen van hen had een eerlijk dagwerk gedaan voor zijn geheugen. Het waren mensen, maar ze leefden als dieren. (pag. 36)

A. Scout vindt aluminiumfolie dat uit een knoest in een boom steekt bij Radley's huis. In het aluminiumfolie zat kauwgom. Jem zegt dat ze het moet uitspugen als hij thuiskomt van school.
B. Op weg naar huis van de laatste schooldag ligt er weer een stuk aluminiumfolie in de knothole. Daarachter staat een juwelenkistje met daarin twee indianenkoppenningen.
C. Dill komt terug in Maycomb
D. Scout, Jem en Dill spelen met een band. Scout is als eerste binnen en wordt door de straat geduwd. Ze botst versuft de voortuin van Radley in.
e. Jem komt met een nieuw spel. De game speelt het leven van Boo Radley na. Atticus komt op een dag thuis en wordt achterdochtig over hun gedrag.

een ik. Iets aan een van de bomen trok mijn aandacht. Er stak wat aluminiumfolie in een knoestgat en knipoogde naar me in de middagzon. Ik ging op mijn tenen staan, reikte in het gat en trok er twee stukjes kauwgom uit. (pag. 39)
een ii. "Eet geen dingen die je vindt, Scout."
"Dit lag niet op de grond, het zat in een boom."
gromde Jem.
"Nou, dat was het," zei ik. 'Hij stak ginds in die boom, die van de school kwam.'
"Spuug het nu meteen uit!" (pag. 39)

B. Ik probeerde Jem te laten geloven dat ik het daar had gevonden, en merkte dat ik naar een ander stuk aluminiumfolie wees.
"Ik zie het, Scout! Ik zie het - "
Jem keek om zich heen, reikte omhoog en stak een klein glimmend pakje in zijn zak. We renden naar huis en op de veranda keken we naar een kleine doos. Het waren de mooie trouwringen die erin kwamen. Jem knipte het kleine klepje open en onthulde twee geschrobde en gepolijste centen.
'Indianenhoofden,' zei hij. 'Zesnegentien en Scout, een van hen negentienhonderd. Deze zijn heel oud.' (blz. 40)

C. Twee dagen later arriveerde Dill in een gloed van glorie; hij was in zijn eentje met de trein van Meridian naar Maycomb Junction gereden, waar hij was opgewacht door juffrouw Rachel in de enige taxi van Maycomb. (blz. 41)

D. De band stootte op grind, skeeterde over de weg, crashte tegen een barrière en knalde me als een kurk op de stoep. Duizelig en misselijk lag ik op het cement en schudde nog steeds mijn hoofd, bonsde zwijgend op mijn water. Ik hief mijn hoofd op en staarde naar de trappen van het Radley-huis voor me. Ik bevroor. (blz. 43)

e ik. "Ik weet wat we gaan spelen", kondigde hij aan. "Iets nieuws, iets anders."
"Wat?" vroeg Dille.
"Boe Radley." (blz. 44)
e ii. 'Geef me die schaar,' zei Atticus. 'Het zijn geen dingen om mee te spelen. Heeft dit toevallig iets met de Radleys te maken?'
"Nee meneer," zei Jem, rood wordend.
'Ik hoop van niet,' zei hij kortaf en ging terug naar binnen. (blz. 46)

A. Verwaarloosd door Jem en Dill, brengt Scout haar tijd door met Miss Maudie Atkinson. Ze vertelt haar meer over de Radleys.
B. Scout komt erachter dat Dill en Jem van plan zijn Boo te lokken door een brief met een paal op de vensterbank te plaatsen
C. Atticus komt erachter dat Jems, Scout en Dill Boo lastigvallen. Hij zegt dat ze ermee moeten stoppen en is niet onder de indruk van hun acties.

een ik. Ik bracht het grootste deel van de resterende schemering die zomer door met juffrouw Maudie Atkinson op haar veranda. (blz. 47)
een ii. "Jasom. Hoe weet je dat?"
"Weet je wat, kind?"
"Die B - meneer Arthur leeft nog?"
'Wat een ziekelijke vraag. Maar ik neem aan dat het een ziekelijk onderwerp is. Ik weet dat hij leeft, Jean Louise, want ik heb hem nog niet zien executeren.' (blz. 49)

B. Jem was alleen maar van plan het briefje aan het uiteinde van een hengel te hangen en door de luiken te steken. Als er iemand langskwam, zou Dill aanbellen. (blz. 52)

C. Jem hield een smerig stuk papier voor. Atticus nam het aan en probeerde het te lezen. 'Waarom wil je dat meneer Radley naar buiten komt?'
Dill zei: 'We dachten dat hij van ons zou genieten...' en droogde op toen Atticus naar hem lokte.
"Zoon," zei hij tegen Jem, "ik ga je iets vertellen en zeg je een keer: stop met die man te kwellen. Dat geldt voor die andere twee." (blz. 55)

A. Jem gluurt door het raam van het huis van Radley en krijgt hem, Dill en Scout, bijna neergeschoten door meneer Radley.
B. Ze rennen weg en kruipen onder de draadomheining door. Jems broek raakt verstrikt in het hek.
C. Meneer Radley vertelt de buurt dat hij denkt dat er een neger door zijn raam gluurde.

een ik. Jem sloeg twee stappen over, zette zijn voet op de veranda, hees zich erop en wankelde een lang moment. Hij hervond zijn evenwicht en viel op zijn knieën. Hij kroop naar het raam, hief zijn hoofd op en keek naar binnen. (p. 59)
een ii. Halverwege de collards struikelde ik; terwijl ik struikelde, deed het gebrul van een jachtgeweer de buurt verbrijzelen. (blz. 59)

B. We renden terug en vonden hem worstelend in het hek, zijn broek uitschoppend om los te komen. Hij rende in zijn korte broek naar de eik. (pag. 60)

C. 'Waar waren jullie allemaal, heb je de commotie niet gehoord?'
"Wat is er gebeurd?" vroeg Jem.
"Meneer Radley schoot op een neger in zijn kraag."
"Oh. Heeft hij hem geslagen?
'Nee,' zei juffrouw Stephanie. (pag. 60)

A. Jem vertelt Scout het vreemde aan zijn broek toen hij ze op het hek vond.
B. Op een dag vinden ze in de knothole figuren die op hen lijken in zeep. Scout dacht dat het voodoo-poppen waren.
C. In de daaropvolgende weken vinden ze meer goederen in de boom.
D. Op een dag ontdekken ze dat de knoest gevuld is met cement. Jem vraagt ​​​​de heer Radley waarom en hij zei dat het ziek was.

A. "Toen ik terugging, werden ze over het hek gevouwen ... alsof ze me verwachtten."
"Over-"
'En nog iets...' Jems stem was vlak. 'Laten we je zien als we thuiskomen. Ze waren dichtgenaaid. Niet zoals een dame ze naaide, zoals iets wat ik zou proberen te doen. Allemaal krom.' (blz. 64)

B. Ik haalde er twee kleine afbeeldingen uit gesneden in zeep. De een had de figuur van een jongen, de ander droeg een ruwe jurk.
Voordat ik me herinnerde dat hoodoing niet bestond, gilde ik en gooide ze neer. (blz. 65)

C. Vier dagen later verscheen onze grootste prijs. Het was een zakhorloge dat niet wilde lopen, aan een ketting met een aluminium mes. (blz. 66)

d ik. "Verkenner!"
Ik rende naar hem toe.
Iemand had ons knoestgat gevuld met cement. (blz. 68)
d ii. 'Meneer Radley, ah - heeft u cement in dat gat in die boom daarginds gedaan?'
"Ja," zei hij. "Ik heb het gevuld."
"Waarom deed u het, meneer?"
'De boom gaat dood. Je stopt ze met cement als ze ziek zijn. Dat zou je moeten weten, Jem.' (blz. 68)

A. Scout vraagt ​​​​Aticus of hij "negers" verdedigt. Hij antwoordt en zegt haar die term niet te gebruiken.
B. Atticus, Jem en Scout gaan naar Finch's Landing om Kerstmis door te brengen met oom Jack, tante Alexandra en Francis.
C. Jem en Scout krijgen luchtgeweren en krijgen les van oom Jack en niet van Atticus.
D. Scout slaat Francis in elkaar nadat hij Atticus een "negerliefhebber" heeft genoemd.
e. Scout komt meer te weten over de zaak van haar vader door Atticus af te luisteren terwijl hij met oom Jack praat.

A. 'Verdedig jij negers, Atticus?' Ik vroeg het hem die avond.
'Natuurlijk. Zeg geen neger, Scout. Dat is gebruikelijk.'
"Dat zegt iedereen op school."
"Vanaf nu is het iedereen min één-" (p. 81)

B. Ter nagedachtenis gingen we elke kerst naar Finch's landing. Het feit dat tante goed kon koken, was een compensatie voor het feit dat ze gedwongen was een religieuze feestdag met Francis Hanco*ck door te brengen. Hij was een jaar ouder dan ik, en ik vermeed hem uit principe; hij genoot van alles wat ik afkeurde en had een hekel aan mijn ingenieuze afleidingen. (blz. 83)

C. 'Wijs ze niet in huis,' zei Atticus, toen Jem op een schilderij aan de muur mikte.
'Je zult ze moeten leren schieten,' zei oom Jack. (blz. 85)

D. Francis keek me aandachtig aan, concludeerde dat ik ingetogen was, en neuriede zachtjes: "nigg*r-lover..."
Deze keer spleet ik mijn knokkel tot op het bot op zijn voortanden. Mijn linker verzwakt, ik zeilde in met mijn rechter. (blz. 91)

e. 'Het kan niet erger, Jack. Het enige wat we hebben zijn de woorden van een zwarte man tegen de Ewells'. Het bewijs komt erop neer dat jij - deed - ik - niet deed. om de woorden van Tom Robinson tegen die van de Ewells op te nemen." (pag. 94)

A. Atticus vertelt Jem en Scout dat het een zonde is om een ​​spotlijster te doden. Miss Maudie legt dit uit aan Scout.
B. Op een dag zien Jem en Scout een hond die zich vreemd gedraagt. Calpurnia roept Atticus op om te zeggen dat er een dolle hond vrij rondloopt.
C. Hech Tate en Atticus komen ter plaatse. De hond was binnen bereik voor Tate's geweer, maar geeft het aan Atticus om te schieten. Jem en Scout zijn geschokt dat hun vader zou kunnen schieten.
D. Miss Maudie legt aan Jem en Scout uit over de schietreputatie van Atticus.

een ik. "Schiet alle bluejays neer die je wilt, als je ze kunt raken, maar onthoud dat het een zonde is om een ​​spotlijster te doden." (pag. 96)
een ii. 'Je vader heeft gelijk,' zei ze. "Mockingbirds doen niets anders dan muziek maken waar wij van kunnen genieten. Ze vreten de tuinen van mensen niet op, nestelen niet in maïskribben, ze doen niets anders dan hun hart voor ons zingen." (pag. 96)

b i"Kijk je naar?"
'Die oude hond daarginds,' zei hij.
"Dat is de oude Tim Johnson, nietwaar?"
"Ja."
Tim Johnson was eigendom van de heer Harry Johnson die de mobiele bus bestuurde en aan de zuidelijke rand van de stad woonde.
"Wat is hij aan het doen?"
'Ik weet het niet, Scout. We kunnen maar beter naar huis gaan.' (pag. 98)
b ii. "Meneer Finch!" ze riep. 'Dit is Cal. Ik zweer bij God dat er een stuk verderop in de straat een dolle hond loopt.' (pag. 99)

c ik. Terwijl Calpurnia naar de achterveranda sprintte, kwam er een zwarte Ford de oprit oprijden. Atticus en meneer Tate stapten uit. (blz. 100)
c ii. 'Neem hem mee, meneer Finch.' Meneer Tate overhandigde het geweer aan Atticus.
'Verspil geen tijd, Heck,' zei Atticus. "Ga verder."
'Meneer Finch, dit is een eenmalige klus.' (blz. 101)

D. "Vergeten je onlangs te vertellen dat Atticus Finch niet alleen de Jew's Harp bespeelde, maar ook de dodelijkste schutter in Maycomb County in zijn tijd was..." (p. 106)

A. Jem wordt twaalf en krijgt voor zijn verjaardag een grote som geld. Hij koopt een stok voor Scout en een speelgoedtrein voor zichzelf.
B. Jem, tot het breekpunt geduwd doordat mevrouw Dubose Atticus beledigde omdat hij Tom Robinson verdedigde, snauwt. Hij breekt het stokje van Scout en ruïneert de tuin van mevrouw Dubose.
C. Jem moet, om goed te maken wat hij heeft gedaan, een maand lang mevrouw Dubose voorlezen.
D. Mevrouw Dubose sterft. Ze geeft Jem een ​​doos met een camelia erin. Boos gooit hij het op de grond.

A. De dag na Jems twaalfde verjaardag brandde zijn geld in zijn zakken, dus gingen we vroeg in de middag naar de stad. Jem dacht dat hij genoeg had om een ​​miniatuurstoommachine voor zichzelf te kopen en een ronddraaiende stok voor mij. (blz. 106)

B. Hij begon pas te kalmeren toen hij de toppen van elke cameliastruik van mevrouw Dubose had afgesneden, totdat de grond bezaaid was met groene knoppen en bladeren. Hij boog mijn wapenstok tegen zijn knie, brak hem in tweeën en gooide hem neer. (blz. 109)

C. 'Ja meneer. Ze wil dat ik elke middag na school en op zaterdag langskom om haar twee uur lang hardop voor te lezen. Atticus, moet dat?'
"Zeker."
"Maar ze wil dat ik het een maand doe."
"Dan doe je het een maand." (blz. 111)

A. Jem en Scout gaan met Calpurnia naar haar kerk.
B. Een van de negers, Lula, vindt het niet leuk dat Cal blanke kinderen meeneemt naar de Zwarte Kerk.
C. Scout en Jem merken hoe anders deze kerk is dan die van hen.

A. Opeens glimlachte ze. 'Hoe zouden jij en meneer Jem morgen met mij naar de kerk willen?'
"Echt?"
"Hoe zit het?" grijnsde Calpurnia.

B. "Wat wil je, Lula?" vroeg ze, op tonen die ik haar nog nooit had horen gebruiken. Ze sprak zacht, minachtend.
'Ik wil weten waarom je blanke chillun meeneemt naar de negerkerk.'
'Ze zijn mijn bedrijf,' zei Calpurnia. Weer vond ik haar stem vreemd: ze praatte net als de rest.
'Ja, en ik denk dat je gedurende de week bij het Finch-huis bent.'

c. Langs de muren hingen onverlichte petroleumlampen aan koperen beugels; grenen banken dienden als kerkbanken. Achter de ruwe eikenhouten preekstoel verkondigde een verbleekte roze zijden banier God is liefde, de enige versiering van de kerk behalve een diepdruk van Hunt's The Light of the World. Er was geen teken van piano, orgel, gezangboeken, kerkprogramma's en de bekende kerkelijke impedimenta die we elke zondag zagen. Het was schemerig binnen, met een vochtige koelte die langzaam werd verdreven door de toestromende menigte.

A. Tante Alexandra arriveert in Maycomb om een ​​tijdje bij Scout, Jem en Atticus te blijven.

A. 'Komt u op bezoek, tante?' Ik heb gevraagd. Tante Alexandra's bezoeken vanuit de Landing waren zeldzaam en ze reisde in staat. Ze bezat een knalgroene vierkante Buick en een zwarte chauffeur, die allebei in een ongezonde staat van netheid verkeerden, maar vandaag waren ze nergens te bekennen.
'Heeft je vader het je niet verteld?' zij vroeg.
Jem en ik schudden ons hoofd.
'Waarschijnlijk is hij het vergeten. Hij is er nog niet, hè?'
'Nee, hij komt meestal pas laat in de middag terug,' zei Jem.
'Nou, je vader en ik hebben besloten dat het tijd werd dat ik een tijdje bij je kwam logeren.'

A. Scout vraagt ​​​​Aticus wat verkrachting betekent, aangezien Calpurnia het niet zou uitleggen.
B. Scout vraagt ​​Atticus of ze naar Cal's huis mag gaan. Tante Alexandra zegt nee. Scout praat tegen haar terug en sluit zichzelf op in de badkamer.
C. Scout begint ruzie met Jem omdat hij haar vertelt wat ze moet doen.
D. Scout vindt Dill onder haar bed die was weggelopen van zijn wrede ouders.

A. "Wat is verkrachting?" Ik vroeg het hem die avond.
Atticus keek om zich heen van achter zijn krant. Hij zat in zijn stoel bij het raam. Toen we ouder werden, vonden Jem en ik het genereus om Atticus na het avondeten een halfuur voor zichzelf te gunnen.
Hij zuchtte en zei dat verkrachting vleselijke kennis van een vrouw was, met geweld en zonder toestemming.
'Nou, als dat alles is, waarom droogde Calpurnia me dan af toen ik haar vroeg wat het was?'

B. Ik herinnerde me iets. 'Jawel, en ze heeft me beloofd dat ik op een middag naar haar huis kan komen. Atticus, ik ga volgende zondag als het goed is, oké? Cal zei dat ze me zou komen halen als je met de auto zou gaan.'
"Je mag niet."
Tante Alexandra zei het. Ik draaide me geschrokken om en keerde me toen net op tijd terug naar Atticus om zijn snelle blik op haar op te vangen, maar het was te laat. Ik zei: "Ik heb het je niet gevraagd!"
Voor een grote man kon Atticus sneller op en neer komen uit een stoel dan wie dan ook die ik ooit heb gekend. Hij stond op. 'Verontschuldig je bij je tante,' zei hij. "Ik heb het haar niet gevraagd, ik vroeg jou..."
Atticus draaide zijn hoofd om en drukte me met zijn goede oog tegen de muur. Zijn stem was dodelijk: "Eerst mijn excuses aanbieden aan je tante."

C. Daarmee was ik weg. "Jij verdomde morfodiet, ik vermoord je!" Hij zat op het bed en het was gemakkelijk om zijn voorhaar vast te pakken en er een op zijn mond te laten landen. Hij gaf me een klap en ik probeerde nog een keer naar links, maar door een stomp in mijn maag viel ik languit op de grond. Ik was bijna buiten adem, maar dat deed er niet toe, want ik wist dat hij vocht, hij vocht terug. We waren nog steeds gelijken.

D. Opeens schoot er een smerig bruin pakje onder het bed vandaan. Jem, tilde de bezem op en miste Dills hoofd op een centimeter toen het verscheen.
"God almachtig." Jems stem klonk eerbiedig.
We zagen hoe Dill geleidelijk tevoorschijn kwam. Hij zat strak. Hij stond op en ontspande zijn schouders, draaide zijn voeten in hun enkelkassen, wreef over zijn nek. Zijn bloedsomloop herstelde, zei hij: "Hé."

A. Atticus praat met Tate over het houden van Tom Robinson in de stadsgevangenis. Hij wil niet dat hij de nacht voordat de processen beginnen in de gevangenis zit.
B. Op een nacht gaat Atticus de stad in met een verlengsnoer en een gloeilamp. Nieuwsgierig volgen Dill, Scout en Jem.
C. Aan de voorkant van de gevangenis wordt Atticus geconfronteerd met mannen die Tom Robinson kwaad willen doen.

A. '... hem morgen naar de districtsgevangenis verplaatsen,' zei meneer Tate, 'ik zoek geen problemen, maar ik kan niet garanderen dat er geen zullen zijn...'
'Doe niet zo dwaas, Heck,' zei Atticus. "Dit is Maycomb."
I. . . zei dat ik me gewoon ongemakkelijk voelde."
'Verdorie, we hebben één keer uitstel van deze zaak gekregen om er zeker van te zijn dat er niets is om ons zorgen over te maken. Dit is zaterdag,' zei Atticus.
'Het proces is waarschijnlijk maandag. Je kunt hem toch een nacht houden, nietwaar? Ik denk niet dat iemand in Maycomb me een cliënt zal misgunnen, in deze moeilijke tijden.'

b ik. Atticus deed iets dat ons interesseerde: hij kwam de woonkamer binnen met een lang elektrisch verlengsnoer. Aan het uiteinde zat een gloeilamp.
'Ik ga even weg,' zei hij. 'Jullie liggen in bed als ik terugkom, dus ik zeg nu welterusten.'
Daarmee zette hij zijn hoed op en ging de achterdeur uit.
b ii. "Waarom ga je niet naar bed?"
'Ik ga een tijdje naar het centrum.' Hij was zijn broek aan het verwisselen.
'Waarom? Het is bijna tien uur, Jem.
Hij wist het, maar hij ging toch.
'Dan ga ik met je mee. Als je nee zegt, doe je dat niet, dan ga ik toch mee, hoor je?'
jem. zag dat hij met me zou moeten vechten om me thuis te houden, en ik veronderstel dat hij dacht dat een gevecht tante tegen zich in het harnas zou jagen, dus gaf hij met weinig gratie toe.
Ik kleedde me snel aan. We wachtten tot het licht van tante uitging en liepen rustig de achtertrap af. Er was geen maan vannacht.
'Dill wil mee,' fluisterde ik.

C. 'Je weet wat we willen,' zei een andere man. 'Ga bij de deur vandaan, meneer Finch.'

A. Mensen uit het hele graafschap arriveren in Maycomb voor het proces tegen Tom Robinson.
B. Scout, Dill en Jem zitten met dominee Skyes in het "gekleurde" gedeelte boven de rechtszaal om naar het proces te kijken.

A. Het was als zaterdag. Mensen uit het zuiden van het graafschap passeerden ons huis in een rustige maar gestage stroom.

B. 'Beneden is geen zitplaats. Denken jullie allemaal dat het goed is als jullie allemaal met mij naar het balkon komen?'
"Goh ja," zei Jem. Gelukkig snelden we dominee Sykes voor naar de rechtszaal. Daar gingen we een overdekte trap op en wachtten bij de deur. Dominee Sykes kwam puffend achter ons aan en loodste ons voorzichtig tussen de zwarte mensen op het balkon door. Vier negers stonden op en gaven ons hun stoelen op de eerste rij.

A. Heck Tate geeft zijn getuigenverklaring aan de rechtbank.
B. Bob Ewell geeft zijn getuigenverklaring aan de rechtbank. Op de vraag van Atticus of hij kan schrijven, antwoordt hij dat hij dat kan. Met zijn linkerhand schrijft hij zijn naam op, waardoor de menigte onrustig wordt.

A. Meneer Tate zei: "Het was de nacht van eenentwintig november. Ik verliet net mijn kantoor om naar huis te gaan toen meneer Ewell binnenkwam, heel opgewonden was hij, en zei: ga snel naar zijn huis, een neger had verkracht zijn meisje."
"Ben je gegaan?"
'Zeker. Ik stapte in de auto en reed zo snel als ik kon weg.'
"En wat heb je gevonden?"
'Ik vond haar op de grond liggen in het midden van de voorkamer, een aan de rechterkant als je naar binnen gaat. Ze was behoorlijk in elkaar geslagen, maar ik tilde haar overeind en ze waste haar gezicht in een emmer in de hoek en zei dat ze in orde was.

b ik. "... Robert E. Lee Ewell!"
Als antwoord op de dreunende stem van de klerk, stond een kleine krielhaan van een man op en stapte naar de tribune, zijn nek werd rood bij het horen van zijn naam. Toen hij zich omdraaide om de eed af te leggen, zagen we dat zijn gezicht zo rood was als zijn nek.
b ii. 'Meneer Ewell, kunt u lezen en schrijven?'
Meneer Gilmer viel hem in de rede. "Bezwaar", zei hij. 'Ik zie niet in wat de geletterdheid van de getuige te maken heeft met het gemak, irrelevant en immaterieel.'
Rechter Taylor stond op het punt te spreken, maar Atticus zei: 'Rechter, als u de vraag goedkeurt, plus nog een vraag, zult u het spoedig zien.'
'Goed, laten we eens kijken,' zei rechter Taylor, 'maar zorg ervoor dat we het zien, Atticus. Overruled.'
Meneer Gilmer leek net zo nieuwsgierig als de rest van ons wat de invloed van de opleiding van meneer Ewell op de zaak was.
'Ik zal de vraag herhalen,' zei Atticus. "Kan je lezen en schrijven?"
"Ik kan het best."
b iii. "Wat is er zo interessant?" hij vroeg.
'U bent linkshandig, meneer Ewell,' zei rechter Taylor.
Meneer Ewell wendde zich boos tot de rechter en zei dat hij niet zag wat zijn linkshandigheid ermee te maken had, dat hij een Christusvrezende man was en dat Atticus Finch misbruik van hem maakte. Tricking-advocaten zoals Atticus Finch profiteerden de hele tijd van hem met hun tricking-manieren.

A. Mayella Ewell wordt naar de getuigenbank geroepen. Atticus stelt haar vragen waar ze zich ongemakkelijk bij voelt.

A. 'Ik zal op geen woord van je antwoorden zolang je me blijft bespotten,' zei ze. "Mevrouw?" vroeg Atticus geschrokken.
'Laat je maar lol met me maken.'
Rechter Taylor zei: 'Meneer Finch lacht u niet uit. Wat is er met u aan de hand?'
Mayella keek van onder neergeslagen oogleden naar Atticus, maar ze zei tegen de rechter: "Hij blijft me maar mevrouw noemen en juffrouw Mayella zeggen. Het."

A. Tom Robinson geeft zijn getuigenverklaring aan de rechtbank.

A. Tom legde de eed af en stapte in de getuigenstoel. Atticus bracht hem er snel toe ons te vertellen: Tom was vijfentwintig jaar oud; hij was getrouwd en had drie kinderen; hij had al eerder problemen gehad met de wet: hij kreeg ooit dertig dagen voor wanordelijk gedrag.

A. Atticus geeft zijn slotopmerkingen aan de jury.
B. Calpurnia arriveert in de rechtbank.

A. Een rechtbank is zo solide als zijn jury, en een jury is zo solide als de mannen die er deel van uitmaken. Ik ben ervan overtuigd dat u, heren, zonder hartstocht het gehoorde bewijsmateriaal zult bekijken, tot een besluit zult komen en deze beklaagde aan zijn familie zult teruggeven. In de naam van God, doe je plicht."

B. We volgden zijn vinger met zinkende harten. Calpurnia baande zich een weg door het middenpad en liep recht op Atticus af.

A. Calpurnia laat Atticus hem informeren dat de kinderen vermist zijn.
B. Atticus vindt ze op het balkon en zegt tegen ze dat ze terug kunnen komen als ze klaar zijn met eten.
C. Ze komen terug naar de rechtbank om het vonnis te horen: schuldig. Atticus vertrekt en de Negros staan ​​in een teken van respect.

A. Rechter Taylor knikte en Atticus nam de envelop uit Calpurnia aan. Hij opende het, las de inhoud en zei: "Rechter, ik - dit briefje is van mijn zus. Ze zegt dat mijn kinderen vermist zijn, niet meer zijn verschenen sinds de middag . . . Ik . . . kunt u...?"
B. "Weet je wat, jullie kunnen allemaal terugkomen als jullie je avondeten hebben gegeten - eet langzaam, nu mis je niets belangrijks - en als de jury er nog niet is, kun je bij ons wachten. Maar ik verwacht dat het zal gebeuren." voorbij zijn voordat je terugkomt."
C. Ik sloot mijn ogen. Rechter Taylor peilde de jury: 'Schuldig... schuldig... schuldig... schuldig...' Ik gluurde naar Jem: zijn handen waren wit van het vastgrijpen aan de balkonreling, en zijn schouders schokten alsof elke 'schuldige' een aparte steek tussen hen was.
Rechter Taylor zei iets. Zijn hamer zat in zijn vuist, maar hij gebruikte hem niet. Vaag zag ik Atticus papieren van de tafel in zijn aktetas stoppen. Hij klapte hem dicht, ging naar de rechtbankverslaggever en zei iets, knikte naar meneer Gilmer en ging toen naar Tom Robinson en fluisterde hem iets toe. Atticus legde zijn hand op Toms schouder terwijl hij fluisterde. Atticus nam zijn jas van de rugleuning van zijn stoel en trok hem over zijn schouder. Daarna verliet hij de rechtszaal, maar niet via zijn gebruikelijke uitgang. Hij moet de korte weg naar huis hebben gewild, want hij liep snel door het middenpad naar de zuidelijke uitgang. Ik volgde de bovenkant van zijn hoofd terwijl hij naar de deur liep. Hij keek niet op.
Iemand sloeg me, maar ik was terughoudend om mijn ogen af ​​te wenden van de mensen onder ons en van het beeld van Atticus' eenzame wandeling door het gangpad.
"Juffrouw Jean Louise?"
Ik keek rond. Ze stonden. Overal om ons heen en op het balkon aan de tegenoverliggende muur stonden de negers op. De stem van dominee Sykes was even afstandelijk als die van rechter Taylor:
'Juffrouw Jean Louise, sta op. Uw vader komt langs.'

A. Atticus voelt zich neerslachtig over de zaak. Tom Robinson kreeg een doodvonnis. Hij vertelt Jem en Scout dat er nog steeds een beroepsprocedure loopt.
B. Atticus ontvangt voedselmanden van Negros die hem bedanken voor al zijn werk.
C. De kinderen worden gewaarschuwd om van de straat te blijven. Mr Ewell is vrij rond op zoek naar wraak tegen Atticus omdat hij zijn reputatie heeft aangetast.

A. "Is hij in orde?" vroeg tante, wijzend op Jem.
'Dat zal hij weldra zijn,' zei Atticus. "Het was een beetje te sterk voor hem." Onze vader zuchtte. 'Ik ga naar bed,' zei hij. "Als ik 's ochtends niet wakker word, bel me dan niet."

B. Atticus keek haar verbaasd aan en ze zei: 'U kunt maar beter hierheen gaan en kijken wat er in de keuken staat, meneer Finch.'
Wij volgden hem. De keukentafel was beladen met genoeg eten om het gezin te begraven: stukken gezouten varkensvlees, tomaten, bonen en zelfs sperziebonen.
Atticus grijnsde toen hij een pot met ingemaakte varkensknokkels vond. 'Denk je dat tante me deze in de eetkamer laat eten?'
Calpurnia zei: 'Dit was allemaal om de achtertrap toen ik hier vanmorgen aankwam. Ze - ze 'precieëren wat u hebt gedaan, meneer Finch.

C. 'Jij gaat de achtertuin in en blijft daar,' zei ze. 'Er komt gevaar aan.
"Is er iets?" vroeg ik.
"Heb je het nog niet gehoord? Het is overal in de stad!"
Op dat moment kwam tante Alexandra aan de deur en riep ons, maar ze was te laat. Het was juffrouw Stephanie's genoegen om het ons te vertellen: vanmorgen stopte meneer Bob Ewell Atticus op de hoek van het postkantoor, spuugde hem in zijn gezicht en zei hem dat hij hem zou pakken als het de rest van zijn leven zou kosten.

A. Atticus maakt grappen over de aanval van Bob Ewell
B. Scout besluit vriendschap te sluiten met Walter Cunningham, maar tante Alexandra zegt dat niet te doen
C. Jem denkt dat er vier soorten mensen in de wereld zijn.

A. "Ik wou dat Bob Ewell geen tabak kauwde," was alles wat Atticus erover zei.

B. 'Doe niet zo gek, Jean Louise,' zei tante Alexandra. ‘Het punt is dat je Walter Cunningham kunt schrobben tot hij glanst, je kunt hem schoenen en een nieuw pak aandoen, maar hij zal nooit zoals Jem worden. niet geïnteresseerd in dat soort mensen."

C. "Weet je iets, Scout? Ik heb het nu helemaal door. Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht en ik heb het door. Er zijn vier soorten mensen in de wereld. Er is het gewone soort zoals wij en de buren, er is het soort als de Cunninghams in het bos, het soort als de Ewells op de vuilnisbelt, en de negers."

A. Scout sluit zich aan bij tante Alexander in haar theekransje met andere vrouwen uit de stad. Sommige vrouwen vertellen over hun mening over 'gekleurde' mensen.
B. Atticus komt thuis en ziet er niet goed uit. Hij had vernomen dat Tom Robinson dood is.

A. 'Zonde en ellende - wat was dat, Gertrude?' Mevrouw Merriweather zette haar klokkenspel aan voor de dame die naast haar zat. "Oh dat. Wel, ik zeg altijd vergeven en vergeten, vergeven en vergeten. Wat de kerk behoort te doen, is haar helpen om van nu af aan een christelijk leven te leiden voor die kinderen. Sommige mannen zouden naar buiten moeten gaan en dat vertellen. predikant om haar aan te moedigen."
'Neem me niet kwalijk, mevrouw Merriweather,' viel ik hem in de rede, 'hebben jullie het allemaal over Mayella Ewell?'
"Mag-? Nee, kind. De vrouw van die duistere. Tom's vrouw, Tom-"
"Robinson, mevrouw."

B. 'Ze hebben hem neergeschoten,' zei Atticus. "Hij was aan het rennen. Het was tijdens hun oefenperiode. Ze zeiden dat hij net inbrak in een blinde, razende aanval op het hek en eroverheen begon te klimmen. Vlak voor hen..."
'Hebben ze niet geprobeerd hem tegen te houden? Hebben ze hem niet gewaarschuwd?' De stem van tante Alexandra trilde.
"O ja, de bewakers riepen hem toe te stoppen. Ze losten een paar schoten in de lucht en dan om te doden. Ze pakten hem net toen hij over het hek ging. Ze zeiden dat als hij twee goede armen had gehad, hij maakte het, hij bewoog zo snel. Zeventien kogelgaten in hem. Ze hoefden niet zo vaak op hem te schieten. Cal, ik wil dat je met me meegaat en me helpt het Helen te vertellen.'

A. Dill is vertrokken om terug naar school te gaan in Meridian. Scout staat stil bij het verhaal dat hij haar vertelde over schreeuwen bij de Ewell
B. De dood van Tom Robinson is een paar dagen het hot topic in Maycomb
C. Miss Stephanie vertelt tante Alexandra en Jem wat ze Bob Ewell hoorde zeggen toen hij hoorde over Toms dood

A. Toen ze langs de vuilnisbelt terugreden, schreeuwden een paar Ewells naar hen, maar Dill verstond niet wat ze zeiden.

B. Maycomb was misschien wel twee dagen geïnteresseerd in het nieuws van Toms dood; twee dagen was genoeg om de informatie door het graafschap te verspreiden. 'Heb je gehoord over? . . Nee? Nou, ze zeggen dat hij hard liep om de bliksem te verslaan . . .' Voor Maycomb was Toms dood typerend. Typisch voor een neger om te snijden en weg te rennen. Typerend voor de mentaliteit van een neger om geen plan te hebben, geen gedachte voor de toekomst, gewoon blind te lopen bij de eerste kans die hij zag.

C. Juffrouw Stephanie vertelde tante Alexandra in aanwezigheid van Jem ("Oh voet, hij is oud genoeg om te luisteren") dat meneer Ewell zei dat het er een was en nog twee te gaan.

A. School begint voor Scout, derde klas, en Jem, zevende klas

A. School begon, en dat gold ook voor onze dagelijkse uitstapjes langs de Radley
Plaats. Jem zat in de zevende klas en ging naar de middelbare school, voorbij het gymnasium; Ik zat nu in de derde klas en onze routines waren zo verschillend dat ik alleen met Jem naar school liep. 's ochtends en zag hem tijdens de maaltijden.

A. Meneer Ewell krijgt een baan, maar wordt ontslagen. Hij geeft Atticus de schuld van zijn werkloosheid
B. Meneer Deas biedt Helen, de vrouw van Tom, een baan aan op zijn boerderij.
C. Ze wordt elke dag lastiggevallen door de Ewell als ze langs hun huis komt.

A. Het eerste was dat meneer Bob Ewell binnen een paar dagen een baan kreeg en weer kwijtraakte en zichzelf waarschijnlijk uniek maakte in de annalen van de jaren dertig: hij was de enige man van wie ik ooit heb gehoord die werd ontslagen bij de WPA wegens luiheid. .

B. Meneer Link Deas heeft een baan voor Helen geregeld. Hij had haar niet echt nodig, maar hij zei dat hij zich rot voelde over de manier waarop de dingen liepen.

C. Calpurnia zei dat het moeilijk was voor Helen, omdat ze bijna anderhalve kilometer moest lopen om de Ewells te ontwijken, die volgens Helen de eerste keer dat ze probeerde de openbare weg te gebruiken "naar haar toe vielen".

A. Op weg naar huis van een toneelstuk op school worden Jem en Scout aangevallen door een onbekende man
B. Ze worden gered door een andere man die Jem naar huis draagt ​​terwijl Scout volgt
C. Heck Tate arriveert om de dood van Bob Ewell aan te kondigen

A. Iets verpletterde het kippengaas om me heen. Metaal scheurde op metaal en ik viel op de
grond en rolde zo ver als ik kon, spartelend om aan mijn draadgevangenis te ontsnappen. Van
ergens in de buurt klonken geschuifel, schoppende geluiden, geluiden van schoenen en schrapend vlees
vuil en wortels.

B. De man liep met de staccato treden
van iemand die een last draagt ​​die te zwaar voor hem is. Hij ging de hoek om. Hij droeg Jem. Jems arm bungelde waanzinnig voor hem uit.
Tegen de tijd dat ik de hoek bereikte, stak de man onze voortuin over. Licht van onze voordeur omlijstte Atticus even; hij rende de trap af, en samen, hij en de
man nam Jem mee naar binnen.

C. Meneer Tate vond zijn nek en wreef erover. ‘Bob Ewell ligt op de grond onder die boom
daarginds met een keukenmes onder zijn ribben gestoken. Hij is dood, meneer Finch.’

A. Scout legt aan Tate en Atticus uit wat er is gebeurd.
B. Ze ontdekt dat hun redder Boo Radley was

A. 'Nou, nadat Jem had geschreeuwd, liepen we verder. Meneer Tate, ik zat opgesloten in mijn kostuum, maar ik kon het zelf horen. Voetstappen, bedoel ik. Ze liepen toen we liepen en stopten toen we stopten. Jem zei dat hij me kon zien omdat mevrouw Crenshaw een soort glanzende verf op mijn kostuum had aangebracht. Ik was een ham.”

B. Zijn lippen gingen uiteen in een verlegen glimlach en het beeld van onze buurman
wazig met mijn plotselinge tranen.
'Hé, Bo,' zei ik.

A. Scout speelt gastvrouw voor Boo
B. Atticus en Tate bespreken wat ze tegen de stad moeten zeggen over wat er is gebeurd.

A. Ik leidde hem door de hal en langs de woonkamer.
‘Wilt u plaatsnemen, meneer Arthur? Deze schommelstoel is lekker comfortabel.

B. "Dhr. Finch,' zei meneer Tate onverstoorbaar, 'Bob Ewell viel op zijn mes. Hij heeft zelfmoord gepleegd.”

A. Scout neemt Boo arm in arm mee naar huis
B. De volgende dag ziet Scout alles over de stad anders

A. "Breng je me naar huis?"
Hij fluisterde het bijna, met de stem van een kind dat bang is in het donker.
Ik zette mijn voet op de bovenste trede en stopte. Ik zou hem door ons huis leiden, maar ik
zou hem nooit naar huis leiden.
"Dhr. Arthur, buig je arm hier zo naar beneden. Dat klopt, meneer.”
Ik liet mijn hand in de kromming van zijn arm glijden.

B. Atticus had gelijk. Een keer zei hij dat je een man pas echt kent als je in zijn schoenen gaat staan ​​en erin rondloopt. Gewoon op de veranda van Radley staan ​​was genoeg.